Poncebos (Cabrales) - Senda del Cares - Caín (Valdión)

7 de Marzu de 2010

Track: Senda del Cares (Poncebos - Caín)

Dempués d'un mes, d'inclemencies meteorolóxiques, con cicloxénesis engañosa (n'asturies) y too, a la fin pudimos facer una ruta, nesti casu de senderismu, pero qu'a la fin, camiento que foi bien prestosa y que sirvió pa recuperar delles sensaciones y munches idegues p'albidrar nueves rutes.

Esta vegada'l nuesu destín yera Poncebos en Cabrales, d'au sal la mítica Senda del Cares qu'aporta entre ablucantes parés, gargantes, caídes y sobretoo unes impresionantes vistes, al pueblu llionés de Caín. Pa ello, garramos bien prontín l'autovía del cantábricu, saliéndonos nel pueblu llaniscu de Posada, y d'él xubir al Altu d'Ortigueru, onde baxaremos ya pol conceyu de Cabrales, pa travesar los pueblos de Canales, Carreña, Poo y Arenas.

Semeya d'entamu de ruta en Poncebos

En Arenas, como non, paramos a tomar el típicu cafetín y pinchu nel café Cares, mui afayaizu pa la nuesa ruta, y nel que siempre ye un placer pol ambiente montañeru que respira. Ensín muncho parar, xubimos el pocu trechu qu'hai ente Arenas y Poncebos y dempués de preparanos, entamamos a caleyar poco enantes de les diez de la mañana.

En Los Collaos garrando ritmu y l'argayón d'esti iviernu

Ún de les coses que quiciás más nos prestó foi la llimpieza con que nos atopamos tola senda, al contrariu de les alcordances de dalgunos de nós siendo neños. Tará concenciándose la xente?? Espero que sí. El respetu pola ñatura ye dalgo imprescindible y el que nun lo crea asína, solo tien que ver les últimes catástrofes asocedíes, que dan a pensar nuna rebelión del propiu planeta.

Cola Peña'l H.ultayu detrás ya algamada por dalgunos

Dempués d'esta paya mental ecoloxista, dicir qu'otra cosa de la que pudimos esfrutar, foi de la propia tranquilidá, de non alcontrar más de 6 o 7 persones en tola ruta, de caleyar ensín perda, ensín tar atentos a la propia ruta, tan solo güeyando los picos enriba nuesa, o lo fondo del riu Cares debaxo nuesa o les parés que nos diben pretando o soltando sigún dibemos dando pasu.

Peña'l H.ultayu y Peñasanta de Castiella

Camiento que poques vegaes dalguien podrá facer esto nesta ruta, masificada pol branu, hasta'l puntu, de ser noticia un argayu en Los Collaos, el cual podría dexar ensín turismu (y sin perres) a muncha xente d'esti conceyu. Eso sí, en cinco díes taba amañáu con una escalerina de piedra y un montón de formigón, pa que la xente puea pasar en tacones y con carrinos de neñu.

Pangua y Simón cola garganta al fondu

Benditu turismu pal país asturianu. A ello nos empobinó la política "asturiana" durante tolos años que lleven nel poder. Ties dos opciones si vives nun pueblu oriental u ocidental: emigrar al centru d'Asturies o vivir del turismu. Tu escueyes, ya qu'interesa tenenos a toos bien apetiguñaos nel centru y dexar ermes les ales d'Asturies, escaeciendo'l mediu rural.

Un arcón na paré, caprichos de la naturaleza

Nesta primer parte de la ruta, ye onde xúbese dalgo de altitú pero nun ye casi nomable, namái una anéudota nun caleyar sele y fácil, qu'anima más a falar de les coses de la selmana de caún, que de la propia ruta y la so dificultá, lo cual de xemes en cuando ye un bien necesariu.

Ye lo que tien estes rutes, dan pa falar abondo

Poco más alantre fadremos un descansín, n'El Culiembru, onde hai pasu, hacia ambos macizos, xubiendo pal Cornión pola canal del Culiembru o hacia los Urrieles pola difícil canal del Agua con un preciosu pasu sol Cares, al traviés de la Ponte Vieya, la cual acolumbramos mui abaxo nuesa.

N'El Culiembru con ún de les poques persones qu'alcontramos


La ponte vieya, pasu hacia la canal del agua

Podríemos dicir qu'esta braña d'El Culiembru ye la metá de la ruta, y a partir d'eiquí entama a facese más arrequexada la ruta, coles parés más xuntes, pasos al traviés de furaos na peña, muncho más vistosos y pontes de fierru (ponte'l Bolín y los Robezos) que dan seguridá, pero que suponemos que les anteriores nun lo daríen tanto.

Siguimos camín pelos requexos de la senda

Una cosa enconmendable totalmente, si nun se tien vértigu, ye arimase, siempre con curiáu, y mirar pal fondu, la caída ye en dellos sitios respigante y l'agua azul-verdoso d'embaxu ye ún de les cosees más guapes y máxiques d'esta ruta.

Namái que pasamos la presuca, que sostién l'agua que lleva'l canal d'agües rápides hacia Poncebos, ábrensen les parés pa danos pasu al pueblu de Caín, llugar de nacencia d'un de los primeros paisanos que xubieron al Picu Urriellu, el Cainejo.

A la fin en Caín, dimpuestos a xintar

Con unes ganes más que xostificaes de xintar, ya que diéramos preste a tola senda en dalgo menos de 3 hores, dimos-y al bocata col ríu Cares al nuesu llao. Él ye'l cimeru protagonista de qu'esista esta senda, la so fuerza y puxu, ye la qu'esculpe les dures peñes dando forma a les parés que corten en dos macizos dixebraos al Cornion y los Urrieles.

El ríu Cares en Caín

Col tiempu dalgo amenazante, quitamos la fame rápidamente, ya que'l fríu entamaba a ser importante y con un cafetín nun albergue con mui bona pinta, garramos camín de vuelta a bon ritmu faciendo tola senda en tan solo 2 hores y cuartu, ya que la ñebla y probáblemente la ñeve taba baxando pocu a pocu.

Pocu más tengo que comentar d'esta perconocía ruta, el que nun la conoza ye más que recomendable, eso sí, con bon calzáu, playeros de trekking meyor que botes, y sobretou dir na dómina ivernal pa nun desvirtuar con demasiada xente lo que ye un paséu cola ñatura de compaña.